Zawód cukiernika wymaga ogromnej samodyscypliny

Jest Pan świetnym kucharzem i cukiernikiem w jednym. Która pasja była pierwsza?

– Poprzez zbieg różnych okoliczności dość późno trafiłem do profesjonalnej gastronomii, jako osoba już dorosła i ukształtowana. Nie ukończyłem szkoły gastronomicznej, z wykształcenia jestem nauczycielem. Mistrzami byli dla mnie moi współpracownicy, od nich czerpałem wszystko, co najlepsze. Cukiernictwem zainteresowałem się przez to, że denerwowało mnie, jak goście przynosili do restauracji swoje okolicznościowe torty, więc postanowiłem robić je sam. Z natury jestem perfekcjonistą i może dlatego zacząłem zgłębiać tematy cukiernicze. Cukiernictwo uczy porządku, dokładności i planowania. Uważam, że każdy szanujący się szef kuchni powinien mieć wiedzę cukierniczą, to zdecydowanie ułatwia życie w kuchni. 

Która z tych profesji jest trudniejsza i bardziej wymagająca?

– Jedno i drugie jest dla mnie pasjonujące. Jestem w stanie wejść na kuchnię i przygotować pełne menu, w którym desery są równoprawnym elementem, niejednokrotnie to one pozostawiają to ostatnie wrażenie z posiłku jedzonego przez naszych gości. Chociaż według mnie to branża cukiernicza jest nieco bardziej wymagająca. Zawód cukiernika jest z pewnością trudny, wymaga szerokiej wiedzy, ciężkiej pracy, ciągłego doskonalenia, pokory i ogromnej samodyscypliny. Na każdym etapie wymagane jest pełne skupienie i zawsze towarzyszy nam presja czasu. Jeśli jednak dobrze wykonujemy ten zawód, to daje też ogromną satysfakcję. Za najtrudniejsze w tej branży uznałbym chyba wypieki, gdzie dochodzimy do ekstremalnych sytuacji, tam wszystko musi być zaplanowane, temperatury muszą być absolutnie ścisłe, a produkt musi być najlepszej jakości. Tutaj nie ma możliwości pójść na skróty.

Podobno jest Pan perfekcjonistą – dania zawsze muszą tak samo smakować i wyglądać, a w kuchni wszystko musi być dopięte na ostatni guzik.

– Staram się wszystko planować, jestem pewny swoich umie...